Op zijn manier probeerde hij zijn gedachte en gevoelens te tonen. Zijn taal verstond ik helaas niet. Mijn taal noemt dat “geluid maken”. Toen ik in mijn taal tot hem sprak, een liedje zong werd hij stil. Hij zag mijn bril en hij zag mij; hij luisterde naar mijn woorden en liedje.
Toen begonnen zijn ogen te stralen en op zijn gezicht verscheen een glimlach! Dit moment kwam bij mij binnen; ik zal dit nooit meer vergeten.
Wanneer een minuut van aandacht en contactmaken een ontmoeting teweegbrengt tussen twee personen – waarvan één van de twee meervoudige beperkingen heeft – dan is dit zeer zeker een kostbaar moment. Niet wetende wat deze ontmoeting voor een verdere invloed zou hebben.
Valon Rahajaan was een jongen met mentale en fysieke beperkingen. De eerste keer dat ik hem zag, droeg zijn moeder hem op haar schoot toen ik afscheid nam van de familie op Weduar (Groot-Kei), na mijn bezoek in 2009 en daarna hetzelfde in 2010. Het was in 2014, toen ik mijn eerste oriëntatiereis maakte voor Project Kepulauan Kei, dat ik deze kostbare ontmoeting had met Valon. Een paar maanden later hoorde ik dat hij twee weken na mijn vertrek uit Weduar was overleden.
Valon vroeg op zijn manier om aandacht. Aandacht voor zichzelf, maar ook aandacht voor de andere lotgenoten daar.
Sally Limdoean,
oprichtster
